Kur i varfëri agjëron, i pasuri gëzon!

Nga Gani Mehmetaj

Në të perënduar të diellit parkojnë makinat para pijetoreve në gjysmëhije. Rrethoja e gjelbëruar i fsheh nga sytë kureshtarë, brenda nisin përgëzimet më raki të ftohët akull. Pinë e gëzojnë për moshën që e kanë dhe shëndetin që e gëzojnë, jeta është e bukur edhe në kohë ngujimi. Pandemia u rrëshqet prapa krahëve, e largët, e huaj. Të nesërmen nuk punojnë, është pushim i detyrueshëm.  Diku në afërsi të tyre dëgjohet thirrja e ezanit, por ata nuk ia kanë ngenë hoxhës, janë duke rrëkëllyer gotat e rakisë njërën pas tjetrës. Dikush nga ta kujton copëra të vargjeve të Omar Khajamit: "zbraz kupa dhe puthë çupa, ka kohë të flesh në qetësi..." Pas ahengut flenë deri në drekë. Pastaj bëjnë telefonata, dikush e thërret të dashurën, një tjetër i ngjitet shpatit të malit me veshje sportive, një i tretë muzgun e shijon në përqafim romantikë. Të gjitha ata kanë biznes, punë të mirë, apo punë të sigurt. Asnjëri nuk agjëron.

Shtresa tjetër sociale, buzë ekzistencës, në kohë pandemie, në të njëjtën lagje, presin me buzë të shkrumbuara ezanin që do t'ua këpusë mundimin e ditës-  agjërimin. Pastaj nisin të hanë të babëzitur ndryshe nga moshatarët e tyre të kamur që hanë ngadalë, me delikatesë dhe të relaksuar, një copë mishi të pjekur duke e përcjell me një gëllenkë verë a raki. "Ramazanlinjtë" nxitojnë si t'i ndiqte dikush. Ashtu të ngopur i kapitë gjumi, sepse ditën e kishin të lodhshme, nuk e hoqën kazmën e lopatën nga dora nga mëngjesi, disa ngarkuan tonelata gurë, mallra ushqimore e dru. Dikur shkonin në çajtore, me një euro porosisnin katër çaja të zi, ndërsa tash vetëm sorollatën rrugicave, mbase shkojnë gjysmë fshehurazi në xhami, dëgjojnë përrallat e hoxhës për Parajsën dhe për hyrit e xhenetit që do t'ua zbukurojnë jetën e përtejme. Hoxha ua plotëson fantazitë erotike të munguara, ata nuk kanë jetë normale me vajza. Kthehen të trallisur nga bukuria e xhenetit dhe epshi për hyriat, por vëmendjen ua tërheq ndonjë kazmë a lopatë e re në kantierin e ndërtimit a në depot e mallrave, kapërcejnë gardhin dhe e marrin. "Nuk është mëkat ta vjedhësh kaurin dhe të pafenë", e ngushëllojnë vetën, ashtu u ka thënë hoxha.

Të varfëritë që agjërojnë, ndërsa pjesa dërmuese e agjëruesve janë të varfër, duhet të zgjohen herët, që të kapin ditën e punës. Një ditë pune është 15- 20 euro, nëse kanë fat të gjejnë punë, sepse ndodh që sillen vërdallë. Fytyrën e kanë të nxirë nga dielli dhe nga era. Në pushimet në mes të dy kamionëve të ngarkuar, flasin për parajsën, për hyriat e xhenetit për hoxhën që i ka dy gra. Fytyrat e zymtuar nga uria dhe etja kur përmenden hyritë u shkëlqejnë, ndërsa dita është e gjatë, e lodhshme, nuk kanë ngrënë që nga mbrëmë. Dielli nuk lëvizë. Pas dite vonë, kthehen të dërmuar në shtëpi, presin të trallisur iftarin.

"Sivjet nuk pati iftare qyl trotuareve ", -me thonë të dëshpëruar. Kush nuk u trokiti të dera për ndihmë, ndërsa ata që kinse ndajnë ndihma gënjejnë nëpër televizione, me thotë me sinqeritet njëri prej tyre.  "Na mori në qafë kjo sëmundje që "allahu" ua dërgoi kaurëve dhe të pafeve, por shpesh lisi i njomë digjet pranë të thatit", kujtojnë fjalët e hoxhës. Prandaj ata duhet të vuajnë mëkatet e kaurit dhe njerëzve të pafe.

Armatën e të papunëve,  punëtorë krahut që luftojnë për mbijetesë, zoti nuk i shpërbleu. Hoxha u ka thënë se kauri e ka këtë botë, kurse myslimani botën e amshueshme. "Pse serbët kanë më shumë se sa ne?", e pyesnin dikur hoxhën e UDB-së besimtarët, ndërsa ai e kishte përgjigjen në maje të gjuhës, "serbët e kanë këtë botë të rrejshme, kurse ne botën e amshueshme, prandaj duhet t'i durojmë". Kështu e mbyste çdo pakënaqësi e rebelizëm.

Fatkeqësia e nënshtrimit ndaj hoxhës e ndaj pushtetit vazhdon. Janë këta agjëruesit fatkeq, proletarë, llumpenproletarë, njerëz të braktisur nga zoti e nga robi, që mund të manipulohen lehtë nga çdo pushtet e nga çdo subjekt politikë qe e pretendon pushtetin.  He për he janë dele të shushatura, por mund të bëhen ujqër të çartur.